Pasma
Cumbre Nueva (młode wypiętrzenia) oraz
Cumbre Vieja (stare wypiętrzenia) wraz północno-wschodnimi zboczami
Caldery dzielą La Palmę na
dwie strefy klimatyczne: wschodnia i zachodnia. Łańcuch Cumbre stanowi naturalna zaporę dla chmur, które przynoszone są przez pasaty z północnego-wschodu. Łańcuch Cumbre blokując przepych chmur, powoduje, że część zachodnia wyspy jest słoneczna i sucha, podczas gdy wschodnia pozostaje stosunkowo wilgotna i często przysłonięta chmurami.
W przeszłości, Cumbre dzieliły wyspę nie tylko na strefy klimatyczne, dzieliły również społeczność. Ci, którzy mieszkali po drugiej stronie łańcucha zawsze byli tymi innymi, obcymi, z którymi nie robiło się żadnych interesów a nawet nie utrzymywało przyjacielskich stosunków.
Tunel, który został wykuty z masywie Cumbre Nueva, połączył ze sobą główne miasta obydwu części wyspa:
Santa Cruz i Los Llanos i trochę załagodził wrogie stosunki, ale stare naleciałości pozostały. Miasta te nadal ze sobą konkurują, ich burmistrzowie starają się być lepsi od tych drugich. W 1990 roku burmistrz
Sana Cruz zorganizował największa od lat fiestę na wyspie. W odpowiedzi na to w Los Llanos uruchomiona została pierwsza sygnalizacja świetlna na wyspie :).
Cumbre Vieja, czyli stare wypiętrzenia w rzeczywistości są najmłodszym tworem nie tylko La Palmy, ale całego archipelagu Wysp Kanaryjskich. Łańcuch wypiętrzeń o długości ponad 14 kilometrów powstał z ponad 120 wulkanicznych stożków. Prawie wszystkie stożki masywu osiągają wysokość 2000 metrów. Niektóre wulkany do dzisiaj są jeszcze aktywne, w ciągu ostatnich 50 lat zanotowano w tym obszarze przynajmniej 4 wybuchy. Najmłodszym wulkanem całego archipelagu Wysp Kanaryjskich, jest znajdujący się w południowej części wyspy, wulkan Teneguía.
Pomiędzy latami 1470 a 1492 wybuchł pierwszy wulkan z masywu Cumbre Vieja – Montaña Quemada (Spalona Góra). Strumień lawy skierował się ku morzu.
W 1586 wybucha wulkan Tahuya. Lawa pokryła południowa część dzisiejszej gminy El Passo.
W 1646 nastąpiła erupcja wulkanu San Martín w południowej części masywu. Niemalże równocześnie we wschodniej części Cumbre Vieja wybucha wulkan Monte de Luna (Księżycowy Szczyt).
Pomiędzy latami
1676 i 1678 spustoszenie w południowej cześć masywu siał wulkan
San Antonio, Dzisiaj wulkan ten jest już nieaktywny, po jego kraterze można bezpiecznie spacerować.
W 1712 wybuch wulkanu El Charco (Kałuża) na nowo wzbudził strach i lęk mieszkańców El Passo.
Rok 1949 był rokiem największej aktywności wulkanów. Wszystko zaczęło się 24 czerwca... Najpierw w pobliżu miejscowości San Nicolás zrobiła się dziura w ziemi, z której rozgrzana lawa popędziła w kierunku zachodniego wybrzeża wyspy, wulkan został nazwany San Juan. Dokładnie tego samego dnia wybucha wulkan Duraznero w centralnej grani masywu. Strumień lawy popłyną w kierunku wschodniego wybrzeża. Na początku lipca, przebudził się stary wulkan Hoyo Negro (Czarna Jama). Z wulkanu San Juan lawa płynęła aż do września, jej strumień kierował się ku zachodowi i dotarł aż do wybrzeża zastygając w morzu. Dzisiaj na tym skrawku lądu uprawiane są nie tylko banany, ale znajdują się także najpiękniejsze plaże na wyspie, jak Playa Nueva. Ten niezwykły strumień zastygłej lawy można dziś oglądać jadąc jedną z dróg łączących Los Llanos i Fuencaliente.
W
1971 wybucha najmłodszy wulkan,
Teneguía, nazwany tak po świętej skale pradawnych mieszkańców wyspy Roque Teneguía. Na samym początku swa aktywność wulkan przejawiał przez 6 niezależnych otworów w ziemi, które z czasem powiększały się aż w końcu powstał jeden wielki krater. Do dzisiaj tu i tam wydostają się z ziemi gorące, siarkowe gazy. Ten, kto na wulkan wybierze się z patelnia, może bezpośrednio na rozgrzanych popiołach smażyć jajka czy banany. Najlepszy widok na wulkan Teneguía rozpościera się ze znajdującego się o kilkaset metrów na północ wulkanu
San Antonio.
