Caldera de Taburiente jest główną atrakcją wyspy i sercem La Palmy. Kto był na La Palmie a nie przeszedł przynajmniej kilku metrów po zboczach krateru, nie zajrzał do jego wnętrza, ten tak na prawdę nie poznał wyspy.
Szeroki na 9 a długi na 10 kilometrów krater otoczony jest
urwiskami skalnymi, których wysokość sięga
1000 metrów. Najwyższym wzniesieniem krateru, a zarazem całej wyspy jest
Roque de los Muchachos (2426 m. n.p.m.).
Caldera jest bogata w wodę. Więcej niż 1000 źródeł tryska krystalicznie czystą wodą, która poprzez skomplikowany system kanałów i wodociągów wykorzystywana jest do podlewania plantacji bananów niemal na całej wyspie.
W 1954 roku Caldera de Taburiente została objęta ochroną, utworzony został park narodowy, w 1981 dokonano podziału parku narodowego na strefy ochronne. Wyróżniono miedzy innymi strefy ścisłej ochrony przyrody, do których zwiedzający nie maja wstępu, w innych częściach caldery wyznaczono szlaki i ścieżki turystyczne, po których można poruszać się bez ograniczeń. Wyznaczono także strefę, w której można rozbijać namioty.
Geologia Caldery
Przez długi czas uważano, że Caldera z La Palmy jest największym kraterem wulkanicznym na świecie. Co prawda, lokalni patrioci nadal tak uważają, jednak fakty naukowe mówią co innego.
Niegdyś uważano, że Caldera to krater wulkaniczny, który powstał w wyniku wybuchu jednego wulkanu, magmowe komory leżące we wnętrzu wulkanu zostały opróżnione i się załamały tworząc krater. Jak bardzo świat naukowy zjednoczony był przy tej idei pokazuje nadana nazwa. Caldera bowiem, w świecie naukowym oznacza dokładnie to, co zostało opisane powyżej. Od tamtego czasu, odkryto nowe fakty mówiące, że Caldera de Taburiente nie powstała w wyniku jednego wybuchu, ale w następstwie wieku wulkanicznych aktywności, które na przestrzeni lat miały tutaj miejsce.
Caldera bogata jest w wodę. Druga część nazwy krateru pochodzi od nazwy strumienia, przecinającego krater, który nazywa się właśnie Taburiente, a który dodatkowo uważany jest za jedyna rzekę całego archipelagu Wysp Kanaryjskich.
Patrząc na historię geologiczną Caldery, można powiedzcie, że znajduje się one jeszcze w wieku dziecięcym. Jej wiek szacowany jest na dwa do czterech milionów lat. Dla porównania wiek Fuerteventury szacuje się na około 16 milionów lat.
Caldera pozostaje nie tylko geograficznym centrum wyspy, przez swoje dziwaczne formy zawsze znajdowała się w centrum życia ludności zamieszkującej wyspę. Dla prehistorycznych mieszkańców wyspy Caldera de Taburiente była miejscem świętym. Centralnym miejscem kultu był Roque Idafe. Ten 200 metrowy monolit uznawany był za znak opatrzności bożej. Tak długo jak będzie stal, wyspie i jej mieszkańcom sprzyjało będzie szczęście i pomyślność. Na przebłaganie bogów, ludność składała krwawe ofiary. Monolit stoi aż do dziś (!).
Rozwiń tekst
