Zlodowacenia, które objęły swym zasięgiem prawie cały teren Europy tutaj nie dotarły. Dzięki temu do dzisiaj przetrwały tutaj rośliny, które porastały Europę przed milionami lat. Od chwili wyłonienia się wyspy z oceanu, klimat w północno-zachodniej części wyspy praktycznie się nie zmienił. Las z La Palmy objęty został specjalna ochrona UNESCO. Główną częścią rezerwatu jest
Baranco del Agua o długości ponad 9 kilometrów i różnicy wysokości do 1800 metrów. Skaliste zbocza wąwozu, na przestrzeni milionów lat, uformowane zostały przez spływająca z
Caldery wodę. Proces erozji na przestrzeni ostatnich lat znacznie się spowolnił, przede, wszystkim, dlatego, że spora część wody spływającej z
Caldery wykorzystywana jest do użyźniania plantacji bananów. Tylko po obfitych opadach, woda w strumieniu nabiera tempa. Innym źródeł wilgoci są
chmury pasatowe, rozbijające się o północno-wschodnie urwiska wyspy. Nawet w czasie upałów, kiedy wszędzie dookoła świeci palące słońce, rosnące tutaj rośliny produkują
własną mgłę. Z nagrzanego podłoża paruje wilgoć, która skrapla się liściach, a opadając tworzy mgle. Nic wiec dziwnego, ze las ten nazywany jest także lassem mgielnym.
