Pełna nazwa bazyliki św. Jana na Lateranie brzmi „Papieska arcybazylika Najświętszego Zbawiciela, św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty na Lateranie. Matka i Głowa Wszystkich Kościołów Miasta i Świata” (wł. Arcibasilica Papale del SS.mo Salvatore e dei Santi Giovanni Battista ed Evangelista al Laterano). Bazylika jest jedną z czterech rzymskich bazylik papieskich.
Fasada główna, której budowę ukończono w roku 1736, architekturą nawiązuje do pięcionawowego podziału wnętrza bazyliki. Fasada zwieńczona jest piętnastoma rzeźbami: na środku znajduje się rzeźba przedstawiająca Chrystusa Zbawiciela, po lewej stronie znajduje się rzeźba św. Jana Chrzciciela, po prawej zaś rzeźba św. Jana Ewangelisty. Pozostałe rzeźby przedstawiają świętych i doktorów kościoła katolickiego.
Ogromne
drzwi wejściowe prowadzące do bazyliki pochodzą z antycznej Kurii znajdującej się na
Forum Romanum. Po prawej stronie wejścia głównego znajduje się Porta Santa, Święta Brama, otwierana jedynie w czasie Roku Jubileuszowego.
Wnętrze kościoła utrzymane jest w stylu barokowym. W niszach filarów umieszczono posągi 12 apostołów autorstwa uczniów Berniniego. Na pierwszym filarze prawej nawy bocznej, zachowała się część fresku Giotta ukazującego papieża Bonifacego VIII ogłaszającego Rok Święty. Ołtarz główny osłania gotycki baldachim wykonany w roku 1367 podczas pontyfikatu papieża Urbana V. Przed ołtarzem znajduje się płyta nagrobna papieża Marcina V. Nawę główna zamyka apsyda, w której znajdują się pozłacane mozaiki z XII wieku. W lewej nawie bocznej widoczne są pozłacane kolumny przeniesione ze świątyni Jupitera.
Na placu przed bazyliką znajduje się
najwyższy z 13 egipskich obelisków znajdujących się w Rzymie. Ma wysokość 31 m (z cokołem 47 m) . Początkowo stał przy
Circus Maximus. Papież Sykstus V polecił go przenieść w obecne miejsce.
Rozwiń tekst
