Bazylika św. Ambrożego wzniesiona między 379 a 386 r. z woli biskupa Mediolanu, św. Ambrożego, została zbudowana w dzielnicy, w której byli pochowani chrześcijanie zamordowani w czasie prześladowań rzymskich. Dlatego właśnie została zadedykowana męczennikom i była nazywana Basilica Martyrium. Sam św. Ambroży chciał umieścić w niej relikwie świętych Satyra, Wiktora, Nabora, Witaliana, Gerwazego i Protazego. Został w niej też pochowany i od tego czasu zmieniła swą nazwę na obecną.
Budynek bazyliki uchodzi za najważniejszy obiekt z czasów średniowiecznych w mieście, na jej architekturze wzorowane są inne obiekty sakralne lombardzkiego renesansu. Wejście do świątyni poprzedzone się ogromnym, kamiennym dziedzińcem.
W kaplicy znajdującej się na prawo od wejścia głównego, San Vittorio in Ciel d'Oro, pochodzącej z roku 470. zachowały się mozaiki podłogowe przedstawiające świętego Ambrożego i innych świętych.
Wieloletnia kłótnia pomiędzy zakonnikami oraz biskupami o użytkowanie zakrystii doprowadziły do tego, że każda ze stron wzniosła własną dzwonnicę. Stojąca po lewej stronie Campanile dei Canonici, wzniesiona została na polecenie biskupów w XII wieku. Po prawej stronie świątyni stoi Campanile dei Monaci, wzniesiona w IX wieku przez zakonników.
Rozwiń tekst
