Ok to wulkan tarczowy znajdujący się w bezpośrednim sąsiedztwie lodowca Langjökull. Swego czasu wierzchołek wulkanu pokryty był lodowcem Okjökull. Jednakże w roku 2014 wielkość lodowca skurczyła się do mniej niż 1 km² a masa lodu była zbyt mała, aby powodować jego przesuwanie. W następstwie tego, wulkan oficjalnie stracił miano lodowca. Niemniej jednak, znajdujący się na wysokości 1.170 m n.p.m. rozległy krater nadal pokryty jest grubą na 15 metrów warstwą lodu.
Pomiędzy wulkanem a leżącym na wschodzie lodowcem Langjökull znajduje się dolina Kaldidalur, którą przebiega droga 550 Kaldadalsvegur, jedna z bardziej znanych tras przez islandzki interior.
Przy dobrej pogodzie ze szczytu wulkanu rozpościera się rozległa panorama na lodowiec Langjökull oraz dolinę Kaldidalur po wschodniej stronie i dolinę Reykholtsdalur po stronie zachodniej.
Na szczyt wulkanu nie prowadzi żaden oficjalny szlak. Niemniej jednak wulkan jest celem wielu wypraw. Zdobycie szczytu nie jest trudne, wulkaniczne zbocza nie są mocno nachylone. Zazwyczaj wspinaczkę rozpoczyna się przy parkingu oznaczonym dużym kamiennym kopcem przy drodze 550 (WGS: 64.576133, -20.805720). Z parkingu trzeba podążać w kierunku wschodnim kierując się cały czas w górę. Początkowo idzie się terenem usianym mniejszymi lub większymi kamieniami. W miarę zdobywania wysokości pojawiają się pierwsze połacia śniegu. Im bliżej wierzchołka, tym śnieg zaczyna dominować, a na samym wierzchołku wszystko pokryte jest grubą warstwą śniegu.
Pokonana przez nas trasa wyniosła około 8 kilometrów a przewyższenie wyniosło około 380 metrów. Na poniższej mapie przedstawiona jest trasa, którą my przeszliśmy a ślad GPS trasy w formacie gpx można pobrać
tutaj. Tak jak pisałem wyżej, szlak nie jest w żaden sposób wytyczony i każda droga prowadząca pod górę doprowadzi do szczytu wulkanu. Zdobycie szczytu nie wymaga posiadania specjalnego rynsztunku, dobre buty trekkingowe wystarczą.
Rozwiń tekst
