Tak jak większość szlaków na Malcie, tak i ten szlak jest nieoznakowany. Aby bezpiecznie i bez problemów przejść całość polecam skorzystać z mobilnej nawigacji.
Wędrówkę wzdłuż Klifów Dingli rozpoczęliśmy w pobliżu przystanku autobusowego Ħad-Dingli - Vizitaturi w pobliżu stacji radarowej. Ruszyliśmy w kierunku wschodnim i szliśmy skrajem drogi Triq Panoramika. Niestety, brak jest chodnika a pobocze jest nierówne i skaliste i trzeba iść asfaltem. Po około 600 metrach doszliśmy do zbudowanej w roku 1646 kaplicy Świętej Marii Magdaleny (Kappella ta' Santa Marija Maddalena). Z racji swojego położenia nazywana jest ona potocznie Kaplicą na Klifach. Niestety, kaplica była zamknięta i nie mogliśmy zajrzeć do środka.
Ruszyliśmy wiec dalej, ciągle idąc wspomnianą wyżej drogą. Po prawej stronie rozpościerały się wspaniałe widoki na Klify Dingli i Morze Śródziemne. W oddali widać było niezamieszkałą wysepkę Filfla, także wchodzącą w skład archipelagu Wysp Maltańskich. Po przejściu około 1500 metrów doszliśmy do przystanku autobusowego Ħad-Dingli – Zuta. Od drogi w prawo odchodzi nieoznakowana ścieżka prowadząca do punktu widokowego Dingli Clifs. Z wysuniętego na południe i znajdującego się niewielkim wzniesieniu punktu widokowego rozpościerał się wspaniały widok na strome klify. W pobliżu znajdują się pozostałości osady z epoki brązu, zachowały się fragmenty murów obronnych i silosów na ziarno.
Po krótkim odpoczynku ruszyliśmy dalej. Z punktu widokowego poprowadzona jest ścieżka w dół klifu. Ścieżka nie jest oznaczona, ale odnaleźliśmy ją bez większego problemu. Kilkoma serpentynami zeszliśmy w dół. Ścieżka szerokim łukiem prowadzi ponad stromymi urwiskami. Należy trzymać się ścieżki i nie schodzić w drogi prowadzące do leżących w dole zabudowań. Po przejściu około 700 metrów doszliśmy do wybudowanego w roku 1616 kościoła Matki Bożej z Góry Karmel (Il-knisja tal-Madonna tal-Karmnu). Niestety i ten kościół był zamknięty.
Poszliśmy dalej wąską, asfaltową drogą, która z obydwu stron porośnięta była ogromnymi krzakami opuncji. Na krzakach czerwieniły się niezliczone owoce. Gdyby nie kłujące ciernie, można by było najeść się tych smacznych owoców. Po przejściu 700 metrów doszliśmy do kolejnego kościoła, kaplicy Zwiastowania Pańskiego (Il-kappella tal-Lunzjata). Niestety, ta wybudowana w roku 1420 kaplica także była zamknięta. Dookoła można było podziwiać piękne, maltańskie krajobrazy. Jasne skały pięknie kontrastowały z niebieskim kolorem wody w morzu. Niebo było bezchmurne i przepięknie świeciło słońce.
Po przejściu kolejnych 700 metrów od drogi w kierunku morza odchodzi wąska dróżka, w którą skręciliśmy. Ścieżka jest nieoznakowana, trzeba więc uważać, aby wybrać właściwą. Po 500 metrach utwardzona droga skręca w prawo, natomiast my poszliśmy dalej prosto, tym razem wąską ścieżką pomiędzy wysokimi trzcinami. To był chyba najtrudniejszy odcinek całej wędrówki. Na szczęście tą zarośniętą drogą szliśmy tylko 200 metrów. Potem znowu zaczęła się utwardzona droga. Prowadzącą dookoła kamieniołomu drogą doszliśmy, aż do samego wybrzeża. Skręciliśmy w lewo i doszliśmy do asfaltowej drogi prowadzącej do osady Għar Lapsi. Drogą tą szliśmy przez kolejny kilometr. Po drodze minęliśmy skalistą dolinę i klify Xaqqa. W Għar Lapsi znajduje się niewielka skalista zatoczka. W zależności on intensywności i konta padania promieni słonecznych woda w zatoce zmienia kolor od turkusowego do ciemnoniebieskiego. W Għar Lapsi znajduje się hotel, kilka restauracji, supermarket i kilka domów. Nad brzegiem morza zrobiliśmy sobie dłuższą przerwę.
Dalej ścieżka prowadzi wzdłuż wybrzeża do płaskowyżu, na którym znajdują się świątynie Ħaġar Qim i Mnajdra. 1,5 kilometrowa ścieżka prowadzi przez dzikie i zarazem piękne wybrzeże. Bardzo często na drodze znajdą się wyrwy i głębokie pęknięcia spowodowane osuwaniem się nabrzeża do morza. Trzeba uważać, aby nie wpaść do jednej z ogromnych jam. Przy parkingu w Għar Lapsi, przed wejściem na ścieżkę znajduje się tablica informująca o potencjalnym niebezpieczeństwie. Zwłaszcza po obfitych opadach deszczu, namoknięta ziemia zwiększa ryzyko osunięć.
Samo podejście na płaskowyż nie jest zbyt wymagające i strome. Jednak po przejściu prawie 10 kilometrów każdy dodatkowy metr w górę robi różnicę. Ostatecznie weszliśmy na płaskowyż i doszliśmy do szerokiej, wybrukowanej ścieżki łączącej kompleksy świątynne Ħaġar Qim i Mnajdra. Stąd już tylko 700 metrów do przystanku autobusowego. Zmęczeni kilkugodzinną wędrówką w palącym słońcu nie zdecydowaliśmy się na zwiedzanie świątyń. Popatrzyliśmy na nie tylko przez płot.
Po chwili oczekiwania przyjechał autobus, który zabrał nas do punktu wyjściowego naszej wędrówki.
Reasumując, wędrówka, choć długa dostarcza przepięknych widoków na skaliste, południowe wybrzeże Malty. Przepiękna rzeźba terenu, powcinane w ląd zatoczki, strome klify i skały wystające z morza dostarczają wspaniałych wrażeń estetycznych. Wyruszając w drogę trzeba zabezpieczyć się przed słońcem, bo po drodze praktycznie nie ma cienia. Mimo tego, że trasę pokonywaliśmy w październiku, słońce bardzo mocna paliło. No i koniecznie trzeba mieć dobre buty. Zwłaszcza fragment od Għar Lapsi to wędrówka po nieutwardzonym, często grząskim terenie.
Dojazd:
Wędrówkę rozpoczęliśmy obok przystanku autobusowego Ħad-Dingli - Vizitaturi (35.8530657, 14.3803257) w pobliżu stacji radarowej na Klifach Dingli. Koniec wędrówki znajduje się także przy przystanku autobusowym Qrendi – Ħaġar (35.8273755, 14.4457106). Pomiędzy przystankami kursuje autobus linii 201. Szlak można pokonać startując przy stacji radarowej bądź przy kompleksie świątyń. Pokonanie trasy zgodnie z podanym opisem ma tą zaletę, że przez większość trasy schodzi się delikatnie w dół (z wyjątkiem podejścia na płaskowyż ze świątyniami).
