Bez wątpienia, Panteon jest jedną z najwspanialszych budowli, którą można podziwiać w Rzymie i jest zarazem najlepiej zachowana konstrukcją z czasów antycznych. Nazwa Panteon oznacza miejsce poświęcone wszystkim bogom. W odróżnieniu od innych wykopalisk, podziwiając Panteon nie trzeba mieć bujnej wyobraźni, aby zobaczyć dawne piękno i potęgę budowli. W siódmym wieku, budowla została przekształcona na katolicką świątynię, dzięki czemu, przetrwała w bardzo dobrym stanie do czasów dzisiejszych.
W roku 27 p.n.e. Agryppa, zięć cesarza Oktawiana Augusta, ufundował na miejscu dzisiejszej budowli, świątynię poświęconą bogom – patronom Rzymu. Pierwotna budowla została doszczętnie zniszczona podczas wielkiego pożaru Rzymu w roku 80. Z rozkazu cesarza Hadriana, w roku 125 świątynia została odbudowana, jednakże już na planie okręgu. Nowa świątynia miała przyćmić swoją poprzedniczkę, toteż nie szczędzono środków na budowę. Średnia grubość ścian przekraczała sześć metrów. Wysokość całej konstrukcji wynosiła 43,3 metrów. Zdecydowano jednak o pozostawieniu oryginalnego, zachowanego po pożarze prostokątnego portyku z kolumnadą w porządku korynckim i z napisem fundacyjnym na belkowaniu frontonu, poświęconym Agryppie.
Także w czasach średniowiecznych Panteon stanowił ważne miejsce dla Rzymian, z czym nie mogli się pogodzić kolejni papieże. Próba przekształcenia antycznej budowli w
halę targową nie zyskała akceptacji okolicznych mieszkańców. Podjęto więc decyzję o przekształceniu antycznej świątyni w triumfalny. I tak listopadzie roku 609 Panteon stał się kościołem pod wezwaniem
Najświętszej Marii Panny od Męczenników (Santa Maria ad Martyres). Dzięki temu, Panteon stał się miejscem kultu chrześcijańskiego i nie został rozebrany jak większość innych świątyń starożytnego Rzymu. Aby nadać sens nowej nazwie kościoła, zdecydowano o przeniesieniu do kościoła szczątków męczenników pochowanych w rzymskich katakumbach. W roku 663, na polecenia cesarza Konstansa II, usunięto brązowe, pozłacane płytki wykorzystane do pokrycia kopuły. Pozyskany w ten sposób materiał został wykorzystany do bicia monet. Prawie 1000 lat później, papież Urban VIII nakazał usunięcie brązowych płytek, którymi przyozdobiony był portyk. Uzyskany w ten sposób materiał przeznaczono na wykonanie baldachimu nad grobem św. Piotra w
Bazylice Watykańskiej.
Ogromne wnętrze budowli przytłacza swoją prostotą oraz wielkością. Ogromna, betonowa kopuła z otworem w środku dodatkowo potęguje to wrażenie. W czasach antycznych kopuła była pokryta brązem oraz przyozdobiona złotymi gwiazdami. Dziewięciometrowy otwór w najwyższym punkcie kopuły stanowi jedyne źródło światła i jednocześnie odciąża statykę budowli. Wpadająca do środka deszczówka odprowadzana jest przez system kanałów umieszczony w posadzce.
W siedmiu wnękach rozmieszczonych dookoła budowli, umieszczone były posągi wszystkich rzymskich bogów. Dzisiaj nisze stanowią miejsce pochówku znanych osobistości. Między innymi pochowano tutaj króla Wiktora Emmanuela II i jego syna Umberta I. W kościele znajduje się także grobowiec Rafaela, jednego z największych twórców Renesansu.
Rozwiń tekst
